12 błędów wychowawczych, które mogą znacząco wpłynąć na przyszłość dziecka. Sprawdź, które z nich popełniasz lub które popełniali Twoi rodzice

8. Relacja wyłącznie przyjacielska.

Ostatnie lata przyniosły modę na bycie przyjacielem lub kolegą swojego dziecka. Nie jest to dobre podejście, ponieważ rodzice i dzieci nie są sobie równi. Osoba dorosła jest odpowiedzialna za dziecko, gdyż przewyższa je poziomem wiedzy i stopniem zrozumienia zasad funkcjonowania świata. Rodzice muszą budzić w dzieciach pewien respekt, dzięki któremu zachowują pozycję autorytetu. Rodzic, który zapomina o swojej wychowawczej misji i chce być tylko kolegą swojego dziecka, może mieć kłopoty z utrzymaniem dyscypliny czy ustaleniem granic (bo dlaczego rodzic ma ustalać zasady, skoro dziecko obiera go jako równego sobie kumpla) oraz nie będzie w stanie wyegzekwować grzecznej postawy czy wyciągnąć konsekwencji. Zadaniem rodzica jest przygotowanie dziecka do dorosłego życia, a czas na przyjaźń z nim przyjdzie, gdy pociecha dorośnie i sama stanie się dojrzałym człowiekiem. Trudno się jednak nie zgodzić, że odrobina przyjacielskich relacji jest wskazania, ponieważ sprawia, że dziecko czuje się doceniane i poważne traktowane, ale nie może dawać mu poczucia, że jest dorosłe i równe mamie i tacie.

pixabay.com

9. Lekceważenie emocji dziecka.

Reakcje dzieci często bywają nieadekwatne do sytuacji, co nie może prowadzić do ich bagatelizowania. Każdy, nawet najmłodszy człowiek, ma prawo do swoich indywidualnych emocji i nikt nie może mu mówić, co ma czuć.  Dlatego rodzice powinni uczyć swoje dzieci zarządzania emocjami i kontrolowania ich. Należy pokazać dziecku, że ma prawo czuć co chce, ale powinno wyrażać to w odpowiedni sposób. W trosce o życie emocjonalne swoich dzieci, dorośli powinni:

– dawać im dobry przykład poprzez właściwe zarządzanie własnymi emocjami,

– nie odrzucać emocji swoich dzieci,

– zachęcać dzieci do mówienia o swoich emocjach i uczuciach,

– unikać osądzania emocji, jakie odczuwa dziecko,

– nauczyć dziecko rozpoznawać i nazywać odczuwane emocje.

pixabay.com

10. Porównywanie dziecka z innymi.

„Nie porównuj” – to jedna z najbardziej pożądanych zasad w dobrym rodzicielstwie, ponieważ chroni dziecko przed utratą poczucia własnej wartości. Podczas procesu porównywania zestawiane cechy zostają uwypuklone, co uwidacznia różnice między nimi, stawiając jeden z porównywanych obiektów w gorszym świetle. Kiedy ciągle porównujemy dziecko, dajemy mu sygnał, że cechy, jakie posiada, są niewystarczająco dobre i powinien starać się dorównać innym. Oczywiście, skłonność do porównywania leży w naturze ludzkiej i robimy to cały czas, dlatego trudno się ustrzec tego przy wychowywaniu dzieci. Należy jednak pamiętać, że każde dziecko jest obdarzone innymi talentami i nie warto ich porównywać. Zbyt częste stawiane dziecka na tle innych może prowadzić do jego zakompleksienia i zaburzyć jego rozwój psychiczny i emocjonalny, ponieważ stworzy poczucie bycia gorszym.

pixabay.com

11. Ochrona dziecka przed zdobywaniem własnych doświadczeń.

Nie ma idealnych dzieci, które zawsze byłyby grzeczne. Popełnianie błędów przez człowieka jest czymś naturalnym, a wręcz potrzebnym, ponieważ  błędy oraz ich skutki są cenną nauką na przyszłość. Jak już wspomniano, każde zachowanie i każda decyzja ma swoje konsekwencje. Im szybciej rodzic zrozumie tę prawdę, tym szybciej jego dziecko zacznie podejmować mądre decyzje, ponieważ będzie miało okazje uczyć się na błędach. Nie warto ratować potomstwa przed całym złem świata, ponieważ w ten sposób pozbawia się go doświadczeń niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania w dorosłym życiu. Należy chronić dzieci, ale tylko tam, gdzie jest to konieczne, np. przypomnieć o założeniu czapki w mróz (skutkiem jej niezałożenia mogłaby być choroba, więc nie warto ryzykować), ale już pozwolić na dostanie jedynki, gdy zapomni pracy domowej do szkoły (jeśli rodzic będzie z ową pracą gonił na złamanie karku, by uratować sytuacje, to dziecko nauczy się, że zawsze ktoś wybawi go od nieprzyjemnych konsekwencji, w tym przypadku skutków jego zapominalstwa i roztargnienia). Rodzice powinni uczyć dzieci brania odpowiedzialności za swoje czyny, adekwatnie do ich  zdolności poznawczych i wieku, by w przyszłości umiały podejmować przemyślane i mądre decyzje.

pixabay.com