Oto co dzieje się w mózgu dziecka, gdy pocałuje je mama! Obraz z rezonansu magnetycznego mówi więcej niż tysiąc słów

M. Klaus i J. Kennell w swojej książce „Maternal – infant bonding” („Więź między matką a dzieckiem”) zaprezentowali swoją koncepcję więzi między matką a noworodkiem.

U ludzi podobnie jak u innych ssaków tuż po proodzie istnieje trwający kilkadziesiąt minut „okres wrażliwości”. Wówczas matka otwiera się emocjonalnie na swoje dziecko, a noworodek przechodzi stan tzw. aktywnego czuwania. To coś w rodzaju stanu skupionej uwagi u dorosłego. Do rozwoju prawidłowej więzi z matką przyczynia się w dużej mierze kontakt skóra do skóry we wczesnym okresie po porodzie.

Oksytocyna ma wówczas jeszcze wysokie stężenie we krwi matki. To ona według badaczy ma między innymi wpływ na tworzenie więzi. W pierwszym roku życia dziecko buduje z rodzicami niezwykły kontakt, dlatego bardzo ważne jest, aby nie zmarnować tego cennego czasu. Noworodek przeważnie tworzy jedną, podstawową wieź ze swoim głównym opiekunem i jest ona dla niego matrycą dla wszystkich późniejszych reakcji. Głównym opiekunem jest zazwyczaj matka, w której ramionach bobas czuje się bezpiecznie. Ważne, aby okazywać mu czułość i zainteresowanie. Każde dziecko przychodzi na świat z biologicznie zdeterminowaną potrzebą budowania więzi. Podobno jest to uzasadnione potrzebą przetrwania gatunku.

Noworodki rodzą się z umiejętnością komunikacji. Uśmiechają się, płaczą, utrzymują kontakt wzrokowy. Początkowo nie są specjalnie przywiązane do żadnego z rodziców. Dopiero w 2-3 miesiącu życia budują większe zaufanie do wybranego opiekuna, przeważnie do matki. Zaczynają się częściej do niej uśmiechać i płakać, gdy są nieszczęśliwe, na przykład, gdy potrzebują przytulenia, czułości czy jedzenia. W 7-9 miesiącu życia preferują już jedną osobę i kiedy czegoś potrzebują, zwracają się do niej, gdyż wiedzą, że wcześniej to właśnie ona zaspokajała wszystkie ich potrzeby.