Słyszeliście kiedyś o Isabel i Juanie, XIII-wiecznej parze kochanków z Hiszpanii? Historia ich miłości jest równie piękna i tragiczna, jak Romea i Julii

Juan poprosił więc ukochaną, by na niego zaczekała, a sam opuścił rodzinne strony w poszukiwaniu pracy i wojennych bogactw. Mężczyzna po umówionych pięciu latach wrócił do Teruzel, ale było już za późno. Władczy ojciec zarządził ślub Iasbel z wybranym przez siebie kandydatem.

Juan po powrocie przeżył rozczarowanie, gdy okazało się, że ukochana wzięła ślub

Zdesperowany Juan zakradł się więc nocą do ukochanej i niczym Romeo wspiął się do niej na balkon. Poprosił Isabel o jeden pocałunek na pożegnanie, ale dziewczyna szanując wolę rodziców i bojąc się gniewu ojca, odmówiła mu. Wtedy rozpacz zakochanego mężczyzny sięgnęła zenitu i pękło mu serce. Niespełniony kochanek padł martwy na ziemię.

Zakochany człowiek bez miłości umiera, czasami w przenośni, a czasami dosłownie

Zrozpaczona Isabel postanowiła, że wbrew jakimkolwiek sprzeciwom uda się na pogrzeb tragicznie zmarłego amanta. Kiedy weszła do kościoła i zobaczyła otwartą trumnę z ciałem Juana postanowiła, że teraz spełni jego prośbę i obdaruje go ostatnim pocałunkiem. Kiedy jej usta złączyły się ustami ukochanego, sama padła martwa na ziemie. Jej serce również nie wytrzymało straty miłości i pękło z smutku i żalu.

Scena śmierci Isabel przedstawiona na płaskorzeźbie

Pokłócone rodziny oraz mąż Isabel dostrzegli, czym była miłość tych dwojga i zwaśnione rody pogodziły się, a także zdecydowały, że Isabel i Juan powinni zostać pochowani razem. W 1555 roku w jednej z miejskich kaplic znaleziono ich szczątki, a 1955 artysta Juan de Ávalos postanowił, że wyrzeźbi kochanków.

Tak artysta wyobraził sobie wieczny spoczynek Isabel i Juana