Wielkanocne tradycje, czyli świąteczna różnorodność w wydaniu Polaków. Poznajcie najciekawsze zwyczaje Górali, Kaszubów, Ślązaków i nie tylko 

Święta po śląsku

Worek ze śląskimi tradycjami wielkanocnymi otwiera się już w Niedzielę Palmową. Jak każe zwyczaj, w święconej palmie musi znaleźć się bazia (zwana też kotką), czyli wierzbowa gałązka z mechatymi kwiatami. Bazia jest w niezbędna, ponieważ po jej poświęceniu, należy zjeść kilka mechatych kulek, co ma zapewnić zdrowie i na cały rok przegonić infekcje dróg oddechowych.

W Wielką Środę ma miejsce „grzebanie żuru”. Zupa ta jest głównym daniem jedzonym w poście, dlatego symbolicznie się ją żegna, poprzez zakopanie w dole. Innym pożganiem z wielkopostnym jadłem jest wieszanie śledzia (przybijanie go do drzewa), co ma być karą za wypędzenie mięsa z jadłospisu (śląskie tradycje nakazują zachowanie wstrzemięźliwości wobec pokarmów mięsnych przed 40 dni postu).

Po palmy śląscy gospodarze sięgają ponownie w Wielki czwartek, kiedy to wiążą z nich krzyże i zanoszą na swoje pola. Zwyczaj ten ma zapewnić im urodzajność plonów. Na Górnym Śląsku palmy od razu po świeceniu zostawia się w obejściu, by darzyło się całemu gospodarstwu. Inną tradycją mającą zapewnić pomyślność jest zapalanie gromnic w Wielką Sobotę, dzięki czemu domostwo ma być chronione przed burzami.

W wielkanocny poniedziałek Górnoślązacy, jak większość mieszkańców Polski, polewają się wodą: tradycyjnie to kawalerowie powinny oblać panny, które za ten czyn mają się odpłacić własnoręcznie zrobioną pisanką. Z kolei na Dolnym Śląsku, wodą kropi się domowników i przechodniów napotkanych na ulicy do godziny 12:00. Tradycja głosi, że nieoblane panny czeka kolejny rok bez męża.

Ciekawy zwyczaj można też spotkać na ziemi oleskiej, gdzie mężczyźni robią krzyżoki. W sobotę kawalerowie zbierają się, by wydmuchiwać jajka i robić z wydmuszek „bramy” – puste skorupki łączy się w girlandy i wiesza nad drogą. W niedzielę rano mężczyzni uczestniczący w tym obrzędzie, biorą figurę Jezusa Zmartwychwstałego, obchodzą z nią wieś i cmentarz, po czym wracają na rezurekcję do kościoła.