Sara była tak bogata, że rząd USA uznał, że jest biała, żeby móc się nią chwalić

Nie tylko w Polsce bogaci ziemscy właściciele mieli biednych za nic.

W USA było kiedyś podobnie. Różnica polegała tylko na tym, że większość ciemiężonych i zmuszanych do niewolniczej pracy Amerykanów miała inny kolor skóry. Rasizm i nadużycia nie były niczym zdrożnym. A biednych wykorzystywano, jak się tylko dało. Imperia Mezoameryki (teren od środkowego Meksyku po Przesmyk Panamski) zostały zniszczone, Hindusi zostali zamknięci w rezerwatach, a czarni mężczyźni i kobiety musieli przez lata walczyć o swe prawa.

Rasizm jest również centralnym ogniwem historii Sary Rector. Tym jednak razem „kolorowej” dziewczynie udało się utrzeć nosa rządzącym panom. Otóż Sara urodziła się w 1902 r. w plemieniu Indian Creek. Jej dziadkowie byli jeszcze niewolnikami, jednak pod koniec wojny secesyjnej (1865 r.) Stany północne zniosły niewolnictwo, dziadkowie Sary otrzymali za swoją wolność niewielki kawałek ziemi.

Rodzina Sary miała prawo do działek na podstawie traktatu z 1866 r. Zawartego przez USA z pięcioma cywilizowanymi plemionami. Jednak ziemie przyznane byłym niewolnikom były zwykle uważane za gorsze, niepłodne, skaliste, o gorszej jakości rolniczej. Żyzne były zarezerwowane były dla białych osadników.

Nie inaczej było w przypadku Sary i jej rodziny, którzy dostali ziemię nie dość, że wysuszoną na wiór, to jeszcze oddaloną od nich o 100 km. Ponadto stan wymagał 30 USD rocznie za nieruchomość. Dlatego Józef, ojciec Sary, postanowił ją sprzedać. Ale udało się temu zapobiec, ponieważ ziemie zostały przyznane na mocy umów między rządem a ludnością Creek. Wkrótce bowiem okazało się, że ugór Rectorów to prawdziwa żyła złota!

W 1911 r. Joseph powierzył swoją ziemię Standard Oil Company, niezależnej firmie obsługującej platformy wiertnicze, w nadziei, że znajdą tam ropę. Przez dwa lata szukali na próżno, ale w 1913 r. w końcu odkryli złoże czarnego złota. Sara miała wtedy 11 lat. Jałowy ugór uczynił czarną rodzinę bardzo majętnymi ludźmi.