Wybrała się na spacer do lasu ze swoimi psami. Gdyby wiedziała, co stanie się później, nie wychodziłaby z domu…

Poniżej fotografia wilczycy, zrobiona dzień później przez strażników. Pierwsza myśl właścicielki Masona – zabić ją. Ale równocześnie, jak po czasie przyznaje kobieta, to najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziała.

Nie czuję już do niej nienawiści. Umierała z głodu i zrobiła to, co musiała zrobić, aby przeżyć. Myślę, że stanęła do walki i wiedziała, że może zginąć. To była po prostu loteria i łut szczęścia, że jej pierwszej udało się zaatakować Masona. Mam tylko nadzieję, że opuści dolinę bezpiecznie.

Tęsknię za Masonem. Wiem, że nic nie mogłam zrobić, ale ciągle nie mogę uciec od myśli, że nie udało mi się go uratować. Staram się myśleć, że większość psów w wieku szesnastu lat umiera przy kominku, powoli, boleśnie, ze starości. Mason odszedł jak piorun, ratując moje życie i życie trzech innych psów. Był moim pieseczkiem, misiem, moim bratem, moim przyjacielem. Umarł tak, jak żył – jak bohater. Kocham Cię, kolego. Żegnaj na zawsze!