Zanim zgładzili Żydów, zabijali niepełnosprawnych. To okrutna strona holokaustu, o której NIKT nie mówi

Nie można powiedzieć, że dużo wiemy o historii.

W szkołach zdobywamy zaledwie fragmentaryczną wiedzę na temat minionych wydarzeń. Jednak i to zapominamy, ucząc się wszystkiego na pamięć. Są jednak wydarzenia, o których mogą nie wiedzieć nawet profesorowie. Ciemne strony historii, o której nikt nie mówi dopiero po latach są odkrywane, a my możemy się tylko dziwić, że przez tak długi czas żyliśmy w niewiedzy.

Jedną z takich kart odkryto dopiero niedawno, a jest przerażająca, jak mało która. Jak się okazuje obozy koncentracyjne i eksterminacja Żydów były (jak pisze Peter Saunders, badacz polityki społecznej) „tylko ostatnim rozdziałem nazistowskiej historii o holokauście”. Żeby masowo mordować Żydów (i innych więźniów w tym Polaków) w swych obozach, Naziści musieli wcześniej przetestować swoje metody zabijania na innych. Posłużyli im do tego niepełnosprawni.

Akcja T4 (skrót od biura projektu, które mieściło się na ulicy Tiergartenstraße 4) rozpoczęła się w 1939 r. i trwała do 1944 r. Był to program, którego celem było wyeliminowanie „życia niewartego życia”. W jego ramach Naziści „pozbywali się” osób chorych i niepełnosprawnych. Mordowano cierpiących na: schizofrenię, niektóre postacie padaczki, otępienie, pląsawicę Huntingtona, stany po zapaleniu mózgowia, osoby niepoczytalne i przebywające w zakładach opiekuńczych ponad 5 lat oraz ludzi z niektórymi wrodzonymi zaburzeniami rozwojowymi.

Niepełnosprawni i upośledzeni znikali z tego świata w niewyjaśnionych okolicznościach, a ich rodziny zwykle nie dopytywały, co stało się z ich bliskimi. Ta masowa eutanazja miała jeden cel – przetestowanie technologii grupowego zabijania.

Począwszy od 1939 r. 300 000 osób niepełnosprawnych zostało zagazowanych lub otrzymało śmiertelny zastrzyk i poddano je kremacji w sześciu zakładach zabijania w Niemczech i Austrii – pisze Michael Cook.