Miała idealnie życie, jednak pewnego dnia chciała wszystko rzucić i nie wracać do domu. Co ją do tego doprowadziło?

Jej apatia była coraz większa, poszła do lekarza i wytłumaczyła mu, że nie rozumie co się z nią dzieje, że nie czuje nic. Nic nie było smutne czy wesołe. Gdy się podzieliła z innymi kobietami swoim kłopotem, nie sądziła, że tak wiele kobiet jest w jej sytuacji. Pisały do niej kobiety, które tak jak ona miały szczęśliwe życie, osiągały sukcesy w pracy, ale nie czuły nic. Nie czerpały radości z tego, co robią, ale też nie odczuwały smutku.

Jedna z kobiet bardzo obrazowo opisała to, co czuje. „Jestem jak dobry sprzęt. Mąż trzyma mnie w domu w dobrych warunkach. Mam wszystko, wygodne życie. Jednak nie czuje się niczym więcej jak sprzętem, którego mąż potrzebuje, by dom dobrze funkcjonował. Jest dobry dla mnie, wierny, ale nic poza tym. Zostawiłam wszystko, by zająć się domem. Dom czysty, dzieci nakarmione w szkole, pies wyprowadzony. A ja jestem po prostu w środku pusta.”

Kobiety nie skarżą się, bo boją się oceny. Mają wszystko, więc na co narzekać? Co chcą więcej. Wiele z nich przez długi czas pomija siebie, nie realizuje się, przez co czują się puste. Coraz więcej kobiet sięga po antydepresanty, bu nikt nie zauważył, co naprawdę przeżywają. Ich zbroją jest perfekcyjnie wysprzątany dom i świeży obiad na stole. Shona właśnie tak żyła, ale postanowiła coś zmienić, nie trwać w apatii. Czy jej się udało, dowiesz się na drugiej stronie.