12 błędów wychowawczych, które mogą znacząco wpłynąć na przyszłość dziecka. Sprawdź, które z nich popełniasz lub które popełniali Twoi rodzice

4. Bagatelizowanie prawidłowych zachowań.

Dziecko nie może być zasypywane pochwałami, ale też jego dobre zachowanie nie może uchodzić uwadze dorosłych, zwłaszcza rodziców. Odpowiednio chwalone dziecko jest dobrze zmotywowane do pracy i chętniej poznaje świat. Należy pamiętać, że to, co dla osób dorosłych jest normalne i przychodzi im mimochodem, dla dzieci może być jeszcze kłopotliwe. Pochwały dawane najmłodszym powinny być konkretne (jak już wspomniano ogólne powtarzanie „jesteś cudowny” jest złą metodą) i wskazywać, że dane zachowanie ma pozytywne aspekty. Dobrymi pochwałami będą zdania: „Udało Ci się spokojnie siedzieć przy biurku i odrabiać lekcje przez 30 minut. Jestem z Ciebie dumna, że potrafisz się tak długo skupić i grzecznie pracować” lub „Cieszę się, że pamiętałeś o umyciu owoców przed jedzeniem. Jestem szczęśliwa, ponieważ jesteś odpowiedzialny i dbasz o swoje zdrowie”.  Komentarze tego typu sprawią, że dziecko poczuje się docenione i chętnie będzie powielać dobre zachowania, ponieważ zostały one zauważane przez rodziców.

pixabay.com

5. Realizowanie poprzez dziecko własnych marzeń.

Każdy człowiek ma tylko jedną szansę na przejście ziemskiej drogi. Dzieciństwo jest jej początkiem, dlatego przesycone jest poczuciem, że wszystko się jeszcze może zdarzyć. Niestety, nie zawsze dorastanie daje możliwość zrealizowania dziecięcych  marzeń. Kiedy tak się dzieje, osoba, którą to spotkało, może mieć w dorosłym życiu skłonności do tego, by realizować swój wyśniony scenariusz życia na swoim dziecku. Oczywiście rodzic powinien czuwać nad kierunkiem drogi rozwoju, jaką obiera jego dziecko, ale musi również pozwolić mu podejmować decyzje, które będą zgodne z jego wewnętrznymi potrzebami.  Najczęstszym przykładem przenoszenia marzeń z  rodzica na dziecko jest zmuszanie go do określonej aktywności, np. chodzenia na lekcje baletu, licząc, że w przyszłości zostanie baletnicą (marzyła o tym mama dziewczynki, ale nie miała szansy zrealizować marzenia o tańcu i scenie). Zmuszanie dziecka do bycia tym, kim nie chce, przynosi tylko odwrotny skutek i może zniechęcić dziecko do rodzica. Podobnie sytuacja ma się ze starszymi dziećmi, kiedy idzie o wybór kierunku studiów, np. szanowana rodzina lekarzy, która zajmuje się medycyną od pokoleń, chce, by tradycja była kontynuowana, zaś zawód mechanika samochodowego, o którym marzy syn, byłby wstydem dla wszystkich domowników. Zmuszanie dziecka do określonej drogi życiowej buduje gruby mur między nim a rodzicami, który może piętrzyć się przez całe życie.

pixabay.com

6. Dyscyplinowanie dzieci w złości.

Kiedy zachowanie dziecka jest niewłaściwe, należny je skorygować. Bardzo ważne jest to, by robić to, zachowując spokój i opanowanie. Dziecko powinno dostać jasny sygnał, że to, co zrobiło było złe i musi z tego tytułu ponieść konsekwencje, ale nie może się bać rodzica, ponieważ ten traci panowanie nad nerwami. Krzycząc czy grożąc dziecku, nie poprawi się sytuacji, tylko ją zaogni, ponieważ negatywne emocje udzielą się wszystkim. Tłumaczenie dziecku błędów i ewentualne karanie nie może odbywać się, gdy rodzić jest przepełniony złością, gdyż jego ocena sytuacji może być nieadekwatna do rzeczywistych zdarzeń i być podyktowana wzburzeniem. Rodzice, karając dzieci w złości, dają im zły przykład i pokazują, że można działać w nerwach i afekcie. Oczywiście, dorosłym nieraz jest trudno zachować nerwy na wodzy, ale w takiej sytuacji lepiej pozostawić sobie czas na uspokojenie. Można zawołać dziecko na rozmowę, gdy emocje opadną, dając tym samym dobry przykład, że wszystkie problemy można rozwiązać spokojną rozmową.

pixabay.com

7. Zawstydzanie dzieci.

Jedne dzieci są z natury otwarte i chętnie poznają nowych ludzi, zaś inne są bardziej wycofane i wstydliwe, co świadczy o tym, że charakter różni ludzi już od najmłodszych lat. Niezależnie od tego, czy dziecko jest natury wstydliwe czy nie, rodzić nie powinien dodatkowo zawstydzać go przy innych ludziach. Często jest to odbierane jako coś niewinnego i zabawnego, bo czy jest czymś złym powiedzenie przy innych mamach na placu zabaw: „A kto się tak wybrudził? To mój Antoś, ale ciapa z Ciebie synku”. Nic dziwnego w tym, że chłopiec pobrudził się podczas zabawy, ale wytykanie mu tego, kiedy inni nie zwracają na to uwagi, może zawstydzić dziecko, które poczuje się gorsze. Rodzic nie powinien wytykać dziecku błędów przy osobach trzecich czy jasno pokazywać, że sam się za jego zachowanie wstydzi. Również nie warto zmuszać dziecka, by się prezentowało na forum, gdy nie jest na to gotowe, czego przykładem może być chęć prezentacji przez rodzica, np. talentu wokalnego dziecka: „Jasiu, zaśpiewaj tutaj pani piosenkę, którą poznałeś w przedszkolu”. Dziecko może czuć się niegotowe i zawstydzone nieoczekiwaną publicznością, dlatego lepiej oszczędzić mu nerwów, nie zmuszając do śpiewania, tylko pochwalić, co może stać się naturalną zachętą do pokazania swoim umiejętności. Dzieci, które często były zawstydzane, mogą mieć problemy z poczuciem własnej wartości i kłopoty z obroną własnego zdania i zachowań.

pixabay.com